2. Врската co окултизмот
Кај истражувачите на „посмртните” искуства секогаш одново може да се види помалку или повеќе очигледната врска co окултните идеи и практика. Окултното (буквално – она што е скриено) овде можеме да го дефинираме како каков било контакт co невидливите духови и сили на начин кој е забранет co Божјото откровение (види Левит. 19,31,20,6 итн.).
Овој контакт може да го бараат самите луѓе (на спиритистичките сеанси) или може да биде предизвикан од страна на паднатите духови (кога спонтано им се јавуваат на луѓето).
Спротивно на „окултното” е „духовното” или „религиозното” – термини што се однесуваат на контактот co Бога, co Неговите Ангели и Светители, начин кој Бог го допушта: човековата молитва, од една страна и вистинското, благодатно јавување на Бога, на Ангелите и Светиите, од друга страна.
Како пример за оваа окултна врска ќе го наведеме мислењето на д-р Ханс Холцер („Зад овој живот”, Лос Анџелес, 1977), кој смета дека смислата на посмртните искуства лежи во тоа тие да му овозможуваат на човекот комуницирање co мртвите и тој претпоставува дека притоа се добиваат онакви пораки какви што покојниците даваат на спиритистичките сеанси.
Д-р Муди и многу други современи истражувачи, како што веќе видовме, бараат објаснување на тие искуства во текстовите на Сведенборг и во тибетската „Книга на мртвите”. Роберт Крукел, кој претставува можеби најсериозниот истражувач на оваа област, како основен извор на информации за „другиот свет” ги користи податоците добиени од медиумите.
Роберт Монро и другите што се занимаваат co „излегувањето од телото” отворено експериментираат co окултните техники и практики до толкава мера што примаат насоки и совети од „бестелесните битија” co кои стапиле во допир.
Најсимптоматичен пример на ваквата практика на современите истражувачи ни дава д-р Елизабет Киблер- Рос, жената која стана водечки пропагатор на новиот однос спрема смртта произлезен од современите „посмртни” искуства.
Ниеден христијанин, се разбира, не може, а да не сочувствува co принципот што го застапува д-р Киблер-Poc, a тоа е грижлив и хуман однос спрема смртта, за разлика од ладниот, беспомошен, a често и застрашувачки однос, кој најчесто преовладува не само меѓу лекарите и медицинските лица туку и меѓу свештенството, кое би требало да има одговор на прашањата што ги поставува самиот факт на смртта.
Co објавувањето на нејзината книга „За смртта и умирањето” (Њујорк, 1969) прашањето за смртта во голема мера престанало да биде табу меѓу професионалните лекари, помагајќи, исто така, да се создаде интелектуална клима погодна за дискусија за тоа што се случува после смртта – дискусија која на свој начин ја започнала првата книга на д-р Муди во 1975 година.
He е случајно што толкав број современи книги за животот после смртта се проследени co предговори или поговори од од д-р Елизабет Киблер-Рос.
Нема сомневање дека секој што го прифаќа традиционалниот христијански поглед за тоа дека животот е место на испитување за вечноста и дека смртта е влегување во вечното блаженство или вечните маки, во зависност од верата и земниот живот, co читањето на нејзината книга ќе се почувствува обесхрабрен.
Да се има „хуман” однос спрема оној што умира, да му се помага да се „подготви” за смртта, а притоа да не се стави на прво место верата во Христос и надежта за спасение, значи – кога e се’ веќе речено и сторено – да се остане на истиот оној мачен и погрешен пат на „хуманизмот, на кој современото безверие го одвлекло човештвото.
Умирањето може да се направи попријатно искуство, отколку што е тоа вообичаено во денешните болници, но ако не постои знаење за тоа што доаѓа после смртта, за тоа дали има воопшто нешто после смртта, тогаш работата на луѓето, како што е д-р Киблер-Poc, ce сведува на ниво на давање бескорисни шарени пилули на неизлечливо болни лица за тие да стекнат впечаток дека „нешто се прави”.
Bo текот на своето прво истражување (иако не го спомнува тоа во својата прва книга), д-р Киблер-Рос навистина се соочила co доказ дека постои нешто после смртта.
Иако досега не објавила своја сопствена книга за посмртните искуства, на своите многубројни предавања и во интервјуата jacно давала до знаење дека видела доволно за да знае co сигурност дека постои живот после смртта.
Меѓутоа, главниот извор на нејзиното знаење не е посмртното искуство на другите, туку нејзиното сопствено, прилично запрепастувачко искуство co духовите.
Вакво нешто првпат и’ се случило во канцеларијата на Универзитетот во Чикаго 1967 година додека обесхрабрено размислувала околу тоа да прекине co започнатите истражувања за смртта и умирањето.
Во нејзината канцеларија дошла жена што се претставила како пациентка ко]а починала пред десет месеци. Д-р Киблер-Рос го прифатила тоа скептично, но, според нејзините зборови, еве како ја „убедило” сеништето најпосле:
„Кажа оти знае дека се премислувам околу тоа да ја напуштам својата работа co пациентите кои се на умирање и дека дошла да ми каже да не јa прекинувам…
Посегнав да ја допрам. Проверував дали е реалност. Бев научник, психијатар, не верував во такви работи”.
Најпосле, го убедила „духот” да напише една белешка – споредувањето на ракописите потврдило дека е тоа ракописот на покојната пациентка. Д-р Киблер-Рос констатира дека овој случај се случил „на раскрсницата на која ќе донесев погрешна одлука ако не ja послушав”.
Мртвите никогаш не се појавуваат пред живите така неочекувано. Таа посета „од другиот свет”, всушност, единствено можела да потекне од паднат дух кој имал намера да ja измами својата жртва.
Совршената имитација на човечкиот ракопис претставува обична играчка за таков дух.
Подоцна, контактите на д-р Киблер-Рос co „светот на духовите” станале многу поинтимни. Во 1978 година, раскажувала пред восхитен аудиториум од 2.200 лица во Ешленд, Орегон, како првпат стапила во контакт co своите „духовни водичи”.
На прилично таинствен начин, за неа бил организиран собир од спиритистички тип, најверојатно, во Јужна Калифорнија: на него 75 луѓе пееле заедно за да се „засили енергијата” и за да и’ се овозможи „овој настан”.
„Бев трогната од тоа што го прават заради мене. По две минути, здогледав пред себе џиновски нозе. Пред мене стоеше човек co гигантски димензии”.
Тој „човек’ рекол дека таа треба да им стане учител на другите и дека за тоа и’ е потребно лично искуство што ќе и’ даде храброст и сила за работа. „Околу половина минута подоцна друга личност буквално се материјализира околу два сантиметра од моите стапала…
Сфатив дека е тоа мојот ангел-чувар. Тој ме повика по името Изабела и ме запраша дали се сеќавам како пред 2.000 roдини сме работеле заедно со Христос”.
Подоцна се појавил и трет ангел за да и’ раскаже уште нешто за “радоста”. “Мојата средба со водичите беше величествено доживување на целосна,безусловна љубов.
И јас едноставно сакам да ви кажам дека никогаш не сме сами. Секој има свој ангел-чувар кој никогаш не е подалеку од два чекора од нас во кое било време. Ние можеме да го повикаме тоа битие. Тоа ќе ни помогне”.
Ha симпозиумот на здравствени работници во септември 1976 година во Сан Франциско, д-р Киблер-Рос co публиката која се состоела од 2.300 психијатри, медицински сестри и други здравствени работници, сакала да го подели „длабокото мистично искуство” што и’ се случило претходната вечер.
(Ова доживување, очигледно, е од иста природа како и она што е опишано во Ешленд).
„Синоќа ме посети Салем, мојот духовен водич, co своите двајца придружници, Анка и Вилијам. Беа co нас до 3 часот утрото. Разговаравме, се смеевме и пеевме заедно. Зборуваа и ме допираа co најневеројатна љубов и нежност што може да се замисли. Тоа ми беше најважниот настан во мојот живот”.
Во публиката „кога завршила, настанала моментална тиишна, а потоа луѓето рипнале на нозе како еден во знак на одобрување. Многумина во публиката која ја сочинувале главно психијатри и други здравствени работници, биле трогнати до солзи”.
Bo окултните кругови е добро познато дека „духовните водичи” (а тие, се разбира, се паднатите духови на воздушното царство) не се покажуваат толку подготвено и отворено, доколку личноста нема многу изразена медиумска приемливост.
Ho, можеби повеќе од врската на д-р Киблер-Рос co „дружељубивите духови” вчудоневидува восхитениот одѕив на нејзината приказна од страна на публиката, која не се состоела од окултисти и медиуми, туку од обични луѓе од средниот сталеж и стручњаци.
Секако дека е ова еден од религиозните „знаци на времето”: луѓето станале приемливи за контакт co „светот на духовите” и се подготвени да го прифатат окултистичкото толкување на овие контакти кои се противречни на христијанската вистина.
Сосема неодамна, голем публицитет добија скандалите што се случија во новоотворениот центар за рехабилитација на д-р Киблер-Рос во јужна Калифорнија – „Шанти Нилаја”.
Според овие соопштувања, многу собири во „Шанти Нилаја” се засновале на старомодните медиумски сеанси, а неколку поранешни учесници изјавиле дека тие сеанси се измама.
Можеби во контактирањето на д-р Киблер-Рос co „духовите” има повеќе фантазија отколку вистина, но тоа нема влијание врз учењето за животот после смртта што го шири таа и слични на неа.
Пренесено од книгата “Душата после смртта” од јеромонах Серафим Роуз
Пренесе и подготви Мина Даниловска
