ГЛАДЕН БЕВ И МИ ДАДОВТЕ ДА ЈАДАМ…

ГЛАДЕН БЕВ И МИ ДАДОВТЕ ДА ЈАДАМ…

+++

Пријатели мои, со години сме тука заедно за да споделиме, да се подучиме, да се разобличиме , да прогледаме по малку и да проодиме благодарение на благодатните поуки на светиите од преданиските и денешните отци, се` во име на Христа.

Се молиме меѓусебно, се тешиме, се усмеруваме, страдаме едни за други…се` тука и гласно коментирајќи, подучувајќи се.

Но, време е веќе што почесто, најпрвин самата, а потоа сите заедно да почнеме да размислуваме запрашувајќи се :

Колку и дали ги живееме нашите напишани зборови, за верата да не ни остане мртва и без дела?

Колку и дали на човекот, ближниот наш, дури и непријателот нека е, зашто  е со образ Божји, конкретно сме му се дале кога е во неволја и страда?

Колку на број милосрдни дела овој месец извршивме со Божја помош и заради Христа?

Колку од Неговото дадено и ние раздадовме, споделивме?

Ни останаа ли срцата скаменети од веста дека еден наш брат, ближен, тука меѓу нас , очајно страда и Христос преку него БАРА да го нахраниме и облечеме и утешиме и раните да му ги превиеме?

Дали равнодушно преоѓаме преку таа вест?

Кои сме ние всушност во приказната за – Самарјанинот?

А ова е лично негов крик, на еден наш ближен, и можен наш спасител:

„Пријатели,  СЕ БОРЕВ ЗА СИТЕ…сега мене ми е потребна помош, не ме оставајте сам :(! “ ( напиша)

Само за миг треба да се ставиме себе си, или нашите најблиски на местото на овој наш брат и да го направиме – тоа што би сакале нам другите да ни го направат.

Зашто, – Што ќе си посее човекот, тоа и ќе си жнее!

Најмалку би сакала ова мој спонтан апел некако да ви прозвучи патетично, превознесено, или славољубиво, туку, како што е, зашто, пред малку лично ги чув солзите и вапајот на нашиот брат и за тоа, од срце и до крај понизно и искрено ве молам:

Како што сиве овие години заедно за Христа сме проповедале, така и овој пат , сите заедно на дело и спрема силите да ја спроведеме Евангелскато препорака
и на гладниот и жедниот и голиот да му послужиме и на дело , а во Слава на Бога да го оправдаме нашето присуство овде.

„„… Oти, гладен бев и Ми дадовте да јадам; жеден бев и Ме напоивте, странец бев и Ме примивте;

36. необлечен бев и Ме облековте;

болен бев и Ме посетивте; во затвор бев и дојдовте при Мене.«

37. Тогаш праведниците ќе Му одговорат и речат:

»Господи, кога Те видовме гладен и Те нахранивме, или жеден и Те напоивме?

38. Кога Те видовме странец и Те прибравме, или необлечен и Те облековме?

39. Кога Те видовме болен, или во затвор, и Те посетивме?«

40. А Царот ќе им одговори и рече:

»Вистина, ви велам: доколку сте го направиле тоа на еден од овие Мои најмали браќа, Мене сте Ми го направиле.«

Поинаку, (секој за себе,) треба да подразмислиме на кој Евангелски лик наликуваме ?!