„Кога ќе се открие човековиот ум, кога ќе се ослободи од робувањето, и кога ќе се прифати делувањето на Светиот Дух, тогаш тоа се нарекува „духовно свештенство”.
Човекот во светилиштето на своето срце служи мистична литургија и постанува причестен со Агнецот во заветите со Бога.
Во тоа духовно свештенослужение, тој на духовниот олтар на својата душа го јади јагнето Божјо додека во исто време и сам се уподобува на Јагнето.
На тој начин добро разбираме дека, кога во нас делува умносрдечната молитва, тогаш се врши и непрестана Божествена Литургија која го поткрепува целото наше битие.
Свети Григориј Синаит пишува: „духовната литургија е внатрешно делување на умот.
Како залог кој му претходи на идното, надумно насладување, оваа литургија ја служи умот, така што на олтарот на душата таинствено се жртвува Јагнето Божјо и станува Причест.
Јадејќи го Јагнето Божјо на духовниот олтар на душата, не значи само да го разбереме или да станеме причестени, исто така, и да се уподобиме за во идниот век.
Овдека нам ни се даваат зборовите на таинството, но се надеваме дека таму ќе ги примиме во нивната суштина”.
MPC OA
