(Глава прва Светата тајна на собранието)

6.

Конечно, ако „собирањето како Црква” е образ на Христовото тело, тогаш: образ на главата на телото e свештеникот.

Тој претстои, го возглавува собранието и токму неговото возглавување е тоа што ja прави „групата христијани” собрание на Црквата во полнотата на нејзините дарови.

Ако според своето човештво свештеникот е само еден од собраните, можеби и најгрешниот и најнедостојниот, тогаш тој, преку дарот на Светиот Дух, којшто Црквата го чува уште од Педесетницата и што се пренесува без прекин преку положувањето раце на епископот, ja пројавува силата на свештенството на Христа, Кој се освети Себеси за нас и Кој е единствениот свештеник на Новиот завет: „а Он, бидејќи Сам пребива вечно, има свештенство што нема да мине на друг” (Евр. 7, 24).

 

Како што светоста на собранието не е светост на луѓето што го составуваат, туку Христова, така и свештенството на свештеникот не е негово, туку Христово, дадено на Црквата затоа што таа е Неговото Тело.

Христос не е надвор од Црквата и никому не ја пренесол ни Својата власт, ни Својата сила. Самиот Тој престојува во Црквата и преку Светиот Дух го исполнува сиот нејзин живот. Свештеникот не е ниту „претставник”, ниту „заменик” Христов.

Во светата тајна тој е Самиот Христос, исто како што собранието e Неговото Тело.

Возглавувајќи го собранието, Тој во Себе го пројавува единството на Црквата, единството на сите нејзини членови co Себе. Така, во ова единство на претстојателот и на собраните се пројавува Богочовечкото единство на Црквата – во Христа и co Христа.

Облекувањето на свештеникот, иако денес се прави пред литургијата, исто е поврзано co собранието затоа што e образ, икона на единството на Христа и Црквата, на неразделното единство на мнозината што го сочинуваат Едниот.

Белата одежда, подризникот или стихарот, е истата бела крштална риза (наметка) што секој од нас ја примил при крштавањето. Тоа е облеката на сите крстени, облеката на самата Црква, и облекувајќи ја, свештеникот го пројавува единството на собранието, не’ обединува сите нас во себе. Епитрахилот е образ на Спасителот Кој ја прима нашата природа за нејзино спасување и обожување, знак дека токму во тоа се состои свештенството на Самиот Христос.

Ист е случајот и со ракавиците – рацете на свештеникот, co кои тој благословува и свештенодејствува, не се веќе негови, туку се десницата Христова. Појасот отсекогаш бил знак на послушност, подготвеност, прибраност и служење.

Свештеникот не се поставува сам „на високо”, тој е испратен за таа служба, „не е поголем од својот Господар” кого го следи и по чија благодат служи. На крај, фелонот или ризата е славата на Црквата како ново создание, тоа се радоста, вистината и убавината на новиот живот, праобраз на царството Божјо и на Царот што вечно „се зацари, се облече во велелепие” (Псал. 92,1).

Облекувањето завршува co миење на рацете на претстојателот. Евхаристијата е дело на оние чии гревови се простени, кои го оставиле беззаконието, кои се помириле co Бога. Таа е служба на новите луѓе „кои не беа помилувани, а сега се помилувани” (1. Петр. 2, 10).

Одиме во храмот, „се собираме како Црква”, се облекуваме во одеждата на новото создание – тоа се првите свештенодејствија на „светата тајна над сите свети тајни”, најсветата Евхаристија.

Пренесено од книгата “Евхаристија” од Александар Шмеман (Глава прва Светата тајна на собранието)

Претходна статијаТаа внатрешна вртоглавица пред Чистиот, Недостапниот, пред совршено Поинаквиот …(За Светата тајна на входот)
Следна статијаHo забораваме дека НИЕ сме Црквата!