‘ЗА МОЛИТВАТА НА КОЈА И СЕ ОТКРИВА БОГ – ВИСТИНАТА
Тој е Светлина и Вистина. И кога оваа Вистинска Светлина (Јн. 1, 9) ќе не опфати, тогаш ја живееме Неговата љубов и Премудрост, ние во радост пребиваме и врз нас се симнува длабоко познание, не како мисла, туку како состојба на нашиот дух. Он е Оној Кој Е.
Во Него нема ни почеток ни крај. Он самиот е почеток – принцип на се` што постои и бескраен крај на сите наши очекувања. Ние во срцето свое „осознаваме“, дека Тој сака нас да не види совршени, не помалку отколку што е Тој Самиот (Мт. 5, 48).
Исцрпени од тиранијата на ниските страсти, ние, природно го молиме Благиот Господ, Неговиот Дух да почива на нас. Духот на разбирањето на патиштата на Неговото спасение. А окрепени од овој Дух, ние гледаме дека во трагичните искушенија се ослободуваме од последиците на падот; дека во страдањето се проширува нашето битие и ние стануваме отворени за други големи светови.
Ние ја преовладуваме затвореноста – егоизмот на ѕверскиот индивидуум: излегуваме од половина -животинската состојба во која не го знаеме нашиот Творец. Сфаќајки, дека за мене, кој сум создаден од „ништо“, неопходно е да поминам низ огнена болка за подлабоко да го спознаам, јас со благодарна љубов ја примам оваа света болка.
Таа е преполна со смисла; таа ме посветува во тајната не само на тварното, туку и Нетварното. Благодарение на неа, јас станувам сочувствителен: низ болката јас со духот ги гледам сите други кои страдаат; во мене се вселува љубовта Божја, во почетокот како страдање на сета твар, а во идниот век, како блаженство на видението на спасените во неминливата слава.
Мала дигресија: ова што всушност е кажано не значи дека ние негуваме „долоризам“ на психичкиот карактер. Ни најмалку. Оној кој поминал низ метафизичките страдања на духот, ќе сфати дека таа „болка“ е нешто квалитетно поинакво: неопходна „етапа“ на нашиот развој од земните димензии до космичките, и дури повеќе од тоа: вечните.
Не зборува ли исклучиво за тоа благата вест Христова: Евангелието?
Откако човекот ќе почне да го разбира местото на крстот во нашиот живот во Бога – тој на друг начин „оди на крстот“ (Лк. 14, 27) . Тој поинаку и го разбира крстот. Сега тој го прима како повик од Отецот Небесен (Јн. 6, 44; Јн. 18, 11).
Во него, во крстот, како и во Чашата Господова, се остварува спрега на моето тварно со Божественото несоздадено Битие. Во знак на тоа, ние и го целуваме крстот со кој свештеникот ги благословува верниците во храмот.
Ние не ја одрекуваме реалноста на минливото; на христијаните им е својствено истовремено да пребиваат – на временски и на вечен план. Ние и самото време го сфаќаме како некој чудесен процес во кој Бог од ништо создава. Нему слични богови.
Кога тварното ќе ја достигне својата совршеност-довршување, тогаш го слушаме „И ангелот, кого го видов да стои над морето и над земјата, крена рака кон небото и се заколна во Оној, Кој живее во веки веков ( Отк. 10, 5-6). Господ за Себе рекол: „Јас сум Вистината.“ ( Јн. 14, 6).
Како сведоци за тоа Он ги призвал Својот Отец и Духот Свет. Не без напор, во текот на низа години покајна молитва, се стекнува сфаќањето за оваа страна на Божественото Битие. Колку повеќе го следиме Господа во исполнувањето на Неговите заповеди, толку поширока и подлабока станува нашата личност.
Така, кога ние самите се приближуваме до реализација во нас на принципот на Персона, во којшто, пред сè, е изразен во нас образот Божји, тогаш од свое искуство гледаме дека на нашата персоналност, заради нејзиното остварување, ѝ е нужна средба со друга, па и со други персоналности.
При вистинската „средба“, во нас се одржува не само подобието на принципот на личност во Божеството, туку и образот на внатретроичниот живот: ни бидува дадено да ги засакаме сличните на нас луѓе во молитвата за целиот свет: да го живееме целокупното човештво како единствен Човек.
Со ова искуство ние стекнуваме ново сознание, животно сознание: личноста по својата природа, по структурата и карактерот не живее една-осамена, туку постојано во љубов кон друга, друг, на себе сличен.
Во актот на љубовта личноста ѝ го носи одговорот на другата личност и со тоа сведочи за неа.
Превод : Мина Даниловска
(Извадок од книгата „Гледање на Лицето Божјо“ од Архимандрит Софрониј)
http://preminportal.com.
