ЌЕ СЕ ВОДИ ВОЈНА И ГОЛЕМА БОРБА ЗА ПРЕСТОЛОТ НА СРЦЕТО
.„…Замисли си ја положбата на некој кој љуби и, без слики и претстави, со внатрешното слово, изговарај го името на Господ Исус.
Оддалечи ја секоја помисла, па дури и онаа најубавата, најчистата и најспасоносната.
Тие доаѓаат од лукавиот оддесно, за да ја прекинат твојата молитва.
Презри ги сите лукави помисли, колку и да се развратни, световни или богохулни. Тие не се твои и немој да се грижиш за нив, зашто не си ти одговорен.
Бог гледа од каде доаѓаат тие. Само, не дозволувај да те привлечат.
Не плаши се, не дозволувај да те обземат, не врзувај се за нив.
Ако малку заскиташ, штом ќе забележиш дека си се оддалечил од местото и начинот на молитвата, врати се.
Ако повторно заскиташ, повторно врати се.
Ако продолжиш да се враќаш секогаш кога ќе заскиташ, Бог ќе го види твојот труд и твојата ревност и тогаш, малку по малку, со Својата благодат ќе го направи твојот ум постојан.
Умот е навикнат да скита и запира само тогаш кога ќе почувствува болка.
Според тоа, задржи го малку твоето издишување и немој веднаш да вдишуваш. Тоа ќе предизвика незначителна,
нештетна болка во срцето, а тоа е местото каде што сакаме да го утврдиме својот ум.
Оваа малечка болка многу помага, затоа што таа како магнет го привлекува умот и го задржува таму.
И навистина, малку по малку, како што поминува времето, слаткото име Господово, името што е над секое име, кога ќе се повика со болка и умиление, ја твори промената на десницата на Вишниот врз нашата душа, на местото каде што пред тоа се вгнездил гревот.
Кружното движење на молитвата, на ‘местото на срцето’, ги проширува неговите граници до таа мера што тоа станува второ небо, небо на срцето кое во себе може да Го опфати Несместливиот.
Ќе се води војна и голема борба за престолот на срцето.
Во почетокот, ѓаволот ќе дејствува преку страстите и нивното смрдливо испарување, односно различните помисли што ќе ѝ се спротивставуваат на молитвата.
И колку повеќе ќе го губи тлото заради постот, бдеењето, молитвата и останатите подвизи, толку повеќе ќе рика и со Божјо допуштање дотолку повеќе ќе се обидува да ја пројави својата злоба низ различни влијанија, искушенија и неволји.
Но нашиот Небесен Отец, со Своето благонаклоно провидение, секогаш ќе му поставува граници на неговото делување, според нашата сила, за да можеме да се спротивставиме на нападот…“
„Кога ќе ја практикуваме оваа метода, во почетокот ќе наидеме на одредени тешкотии, но потоа ќе ги пронајдеме ширината, висината и длабочината.
Најпрво ќе дојде извесна радост помешана со болка. Потоа постепено ќе дојдат радоста, мирот и спокојството.
Кога еднаш ќе ја почувствува насладата, умот повеќе нема да може да се одвои од молитвата во срцето.
Кога оваа состојба ќе се појави, повеќе нема да сакаме да се одвојуваме од неа.
Ќе седиме и ќе стануваме во ќошот, со наведната глава, и со часови нема да сакаме да се одвоиме од ваквата состојба.
Можеби ќе седиме таму еден, два, три, четири, пет или шест часа, приковани за едно место, без желба да станеме или умот да ни оди на некое друго место.
Ќе забележиме дека го враќаме со едноставно свивање на главата штом ќе посака да оди на друго место.
Со други зборови, се појавува еден вид заробеност во молитвата .
Откако сте се молеле и молеле, ќе имате впечаток дека штотуку сте започнале.
Што се три или четири часа?
Ако умот посака да побегне, да се „одмотка“, штом во срцето постои нешто што ќе го повлекува и привлекува – ќе биде привлечен назад.
Малку по малку, човекот што се занимава со ваква молитва почнува внатрешно да се восовршува. Неговото срце сè повеќе и повеќе се очистува и тој подоцна се здобива со [непрестајна] умно- срдечна молитва.
Тогаш постигнува повисоки степени на молитвата. На тоа рамниште вдишувањето и изди- шувањето на молитвата не е потребно.
Тоа е ‘молитва на срцето’.
Откако ќе се подвизувале многу години во мо- литвата, нашите свети Отци постепено ги достигнувале овие возвишени состојби.
Биле однесувани во ‘созерцание’ и доживувале ‘истапување’, како што кажува светиот апостол Павле – во тело ли, не знам, или надвор од телото (сп. 2. Кор. 12–2) – и многутемина други светители.
Човекот не знае дали на небесата се вознесува со телото или со срцето, а знае само дека повисокиот степен на молитвата го вознел до созерцание…“
Извадок од
Школа за исихазам
О с н о в н а
Митрополит Струмички Наум
Извор:
http://mpc.org.mk/Knizarnica/Shkola_za_isihazam_osnovna.pdf
ЌЕ СЕ ВОДИ ВОЈНА И ГОЛЕМА БОРБА ЗА ПРЕСТОЛОТ
И навистина, малку по малку, како што поминува
Тоа е ‘молитва на срцето’.
