„Негневливоста е копнеж по понижувања, исто онака ненаситен како што кај суетните луѓе е ненаситно тежнеењето кон пофалбите.
Негневливоста е пораз на природата, што се изразува во нечувствителноста за навреди, нечувствителност што произлегува од големи подвизи и изобилна пот.
Кротоста е неподвижна состојба на душата којашто не се менува, без разлика дали трпи понижувања или слуша пофалби.
Почеток на негневливоста е молчењето на усните кога срцето е возбудено.
Средина е молчење на мислите при суптилна вознемиреност на душата.
А врв, непоколебливиот мир и покрај тоа што дуваат нечисти ветрови.
Гневот е израз на потајна омраза, т.е. злопамтење. Гневот е желба да му се случи зло на оној што нè разгневил.
Избувливоста е запалување на срцето во невреме. Огорченоста е непријатно чувство што се гнезди во душата.
Гневот е променлива состојба и грдотија на душата. …
Првиот степен на блажената трпеливост е во тоа понижувањето да се поднесе, макар и со болка и горчина во душата.
Средина е да се биде во такви околности без тага. А крај (ако воопшто има крај), навредата да се смета за пофалба.
Првиот нека се радува, вториот нека биде среќен, а третиот нека се весели блажен во Господа!“
„Негневливоста е копнеж по понижувања, исто онака ненаситен како што кај суетните луѓе е ненаситно тежнеењето кон пофалбите.
