ЗА ПРИЈАТЕЛСТВОТО ( со повод )
Пријателството е умно и предадено кога со срцето гледа и тогаш:
И туѓата жед и глад и гнев и солза и сиромаштијата и несправедливоста ја разбира,
на туѓата радост, презаситеност и богатство им се радува.
Пријателството е тука и кога самото ТОА е гладно и жедно и разголено,
очајно и озлобено и насолзено и напуштено,
тука е и кога е прејадено, облечено и во сиромаштија и во богатство и во немир и во мир,
тука е… за да ТЕ разбере, заборавајќи на себе си, да ТЕ стисне за рака сè до заоѓањето и на последниот твој ден.
Пријателството се` прифаќа толку лесно, трпеливо, кротко и природно, молчаливо и во очекување на твојот мир; не бара ниту оправдување, ниту прошка:
и тогаш кога несправедливо удираш по него
и кога немаш уво и трпение да го чуеш
и кога во слеп гнев си,
и кога неразумно му се огрешуваш
и кога си во болест и кога си во здравје , тоа како да порачува:
Биди ТИ, не се менувај, биди со мене, како да си со себе, каква и да си денес, крикни и со тупаница удри по мене ако тоа ти ја олеснува маката, тука сум, невидливо, не се обзирнувај на мене.
Сè ќе сторам да ти го поддржам товарот, да го понесам и цел врз себе ако е потребно, да те примам Каква што денес Си, пријателке, зашто ја возљубив твојата душа, ја познавам твојата вистинска природа.
Само лош миг е ова за тебе, лош момент и ден… ќе одмине, ќе се вратиш, тука сум… ете одминува бурата, ја очекувам неасмевката.
Полесно е кога сме двајца!
Зашто, знам дека и ти за мене ќе го сториш истото кога ке ми натежне неправдата на денот.
Тука сум и кога последната твоја ноќ умира , да те држам за рака да не бидеш сама и исплашена кога ќе зачекориш во пресрет на конечниот мир.
Сè тоа пријателке моја, од едноставна причина – заради радоста во која Бог ме збогати, во пријателството – пријателке моја!
Мина Даниловска
