Црквата е сојуз на љубов или, како што вели Хомјаков: „љубов како организам”, не само во смислата дека нејзините членови се соединети co љубов, туку, пред се’, во тоа што преку оваа љубов на сите за секого, љубов како живот, таа на светот му го пројавува Христа и Неговата љубов, сведочи за Hero и го љуби и го спасува светот преку љубовта Христова.
Bo паднатиот свет мисијата на Црквата како спасение е да го пројавува светот прероден од Христа. Суштината на паднатиот свет е тоа што во него царува разделеноста, одделеноста на секој од секого, која не ја совладува „природната” љубов на некои за некои и Koja торжествува и е исполнета во крајната “одделеност” – смртта.
Суштината на Црквата е пројавувањето и присуството на љубовта во светот како живот и животот како љубов. Исполнувајќи се во љубовта, таа сведочи во светот за оваа љубов, му ја носи на светот и co неа „го лекува созданието” потчинето на законот на разделеноста и на смртта.
Во неа секоја личност таинствено се здобива co силата да „сака… co љубовта на Исуса Христа” (Фил. 1, и да биде сведок и носител на оваа љубов во светот.
Ho, тогаш и собирањето како Црква, пред се’, е тајна на љубовта.
В Црква одиме за љубов, за таа нова љубов на самиот Христос, која ни е дарувана во нашето единство.
Одиме в Црква за таа Божествена љубов одново и одново да се „излева во срцата наши”, одново и одново да се „облечеме во љубов” (Кол. 3, 14), за да можеме, составувајќи го Телото Христово, да престојуваме во Христовата љубов и да му ја објавуваме на светот.
Но, затоа е толку жална, толку противречна на исконскиот опит на Црквата нашата денешна сосема индивидуализирана побожност co која егоистички се одделуваме од собранието.
Дури и стоејќи во Црквата, продолжуваме да чувствуваме некои луѓе како „блиски”, а други како „далечни” – безлична маса што „нема важност” за нас и за нашата молитва и ја вознемирува нашата „духовна концентрација”.
Колку често наизглед „духовно” и „молитвено” настроени луѓе отворено зборуваат за својата нељубов за собранија co многу луѓе што ги вознемируваат во молитвата и бараат празни и темни храмови, зафрлени агли, одделување од „толпата”.
Всушност, таквата индивидуална „самовдлабоченост” тешко би била можна во црковното собрание – токму затоа што таа не е цел на собранието и на нашето учество во него. За таквата индивидуална молитва Евангелието вели:
„кога се молиш, влези во својата скришна соба, и откако ќе ја затвориш вратата, помоли My ce…” (Матеј б, 6).
He значи ли ова дека coбирањето како Црква има друга цел, веќе содржана во самиот збор „собрание”? Преку него Црквата се исполнува себеси, го остварува нашето општење co Христа и co неговата љубов, така што, учествувајќи во него, составуваме „ние многумина – едно тело”.
Вака ‘целивот на мирот’ ни се открива во целото свое значење. Погоре реков дека тој бил неотуѓив дел на црковното собрание од првиот ден на постоењето на Црквата, затоа што за раните христијани тој не бил само символ и потсетник на љубовта, туку cвет обред на љубовта – видлив знак и обред во кој и преку кој невидливо, но стварно се врши излевањето на Божествената љубов во срцата на верните, облекувањето на секого и на сите заедно во љубовта Христова.
Во нашиот современ, крајно индивидуалистички и егоцентричен пристап кон Црквата, овој обред неизбежно се восприема како празна „форма”. Навистина не го знам човекот што стои спроти мене во црквата; не можам ни да го љубам, ни да не го љубам, затоа што ми е „непознат” и според тоа – никој.
Толку сме исплашени од оваа празна форма, толку крајно „искрени” во нашата индивидуалност и егоцентричност, саможивост, што го забораваме главното.
Забораваме дека во повикот да се „поздравиме еден друг co свет целив” не зборуваме за нашата лична, природна, човечка љубов, co која, всушност, не можеме да љубиме некој „непознат” што се’ уште не станал „нешто” или „некој” за нас, туку за љубовта Христова, за нејзиното вечно чудо што се состои токму од фактот дека таа го преобразува непознатиот (а секој непознат, во краен случај, е непријател) во брат, без оглед дали има или нема важност за мене и за мојот живот; дека самата цел на Црквата е совладување на ужасното отуѓување што во светот го внесе ѓаволот и што се покажа како негов погубител.
Забораваме дека в Црква доаѓаме за оваа љубов, Koja секогаш ни е дарувана во собранието на браќата.
Пренесено од книгата “Евхаристија” од Александар Шмеман (Светата Тајна на единството)
Подготви М. Даниловска
