Напати сум се замислувал, размислувајќи како да си ја објаснам и како да ја пренесам таа голема тајна на постојаната молитва, главно сосредоточувајќи се на прашањето зошто е потребно молитвата да е постојаност.
Веројатно, некогаш, водејќи се од човечка логика и емотивност, сум велел, па зар на Господ треба упорно нешто да Му кажуваме
– ќе кажеме еднаш – двапати, доволно е.
Ама ова заради својата слабост, а гледајќи и од погрешен агол на тоа -постојаност-, разбирајќи го како термин за досадување и барање, а не како -однос-, -врска-, -потреба-, -начин на живот-, -скрушеност-, -покајание-,
(а зар покајанието треба да престане или да биде моментално)…
Знам, некако многу наивно, лаички, пресметливо…
Сѐ додека, веќе одамна, не ги прочитав следните вдахновувачки и отрезителни зборови на свети Јован Златоуст:
“Колку големо добро е постојаната молитва, гледаме од онаа Хананејката во Евангелието, која не престанува да вика:
‘Помилуј ме, Господи!” (Мт. 15,22).
– Само Он (Бог) ни должи благодат кога Му бараме, само Он ни дава она што не сме Му го позајмиле.
– И доколку види дека сме упорни во молитвата со вера и воздржание, плаќа без да бара за возврат.
– Доколку, пак, види дека се молиме со мрзливост, го одлага плаќањето, на затоа што нѐ потценува или се одвраќа, но затоа што со тоа одлагање нѐ држи во Своја близина.
– Ако си услишан, заблагодари Му на Бога.
Ако не си услишан, остани со Него, за да бидеш услишан.
Ако, пак, Го имаш огорчено со своите гревови, не очајувај.
– Не престанувај, додека не добиеш.
Или подобро, ни тогаш не престанувај со молитвата.
Пред да добиеш – барај! Добиеш ли – благодари!”
Преземено – Презвитер Бобан Митевски
