– И не е само тоа од плачот;
тоа што човекот станува речиси неподвижен кон злото и што не се враќа лесно кон некогашните гревови, туку и тоа што тие гревови стануваат како никогаш и да не постоеле.
Зашто, бидејќи тој во почетокот плачел поради нив, Бог ги смета како да не ги направил доброволно; а она што не е направено доброволно, Бог не го смета за кривица.
Оној што плаче заради својата сиромаштија, со тоа сведочи дека таа за него не е добороволна, зашто, заедно со оние,
„кои сакаат да се обогатуваат“ или кои веќе се обогатиле, паѓа во демонска примка, и ако, откако ќе се измени не избега од овие мрежи, преку тоа самиот ќе биде виновен што ќе отиде во вечните маки (сп. 1. Тим. 6, 9 ),
така и оној што се покајал и своите денови ги минува во плач, тогаш, неговите гревови со право му се сметаат како не доброволни, и тој тогаш заедно со оние што не згрешиле како него, без соблазна за нив, ќе оди заедно со нив по патот што води во вечниот живот …“
– И не е само тоа од плачот;
