ДАВАЊЕ И КОГА СЕ НЕМА ДОВОЛНО ЗА СЕБЕ – ОСНОВА ЗА БОЖЈО ЧУДО
Умножувањето на лебовите и на рибите (Матеј 14, 14–22) е навидум евангелска случка за која нема ништо посебно да се каже, освен да се прославува Богочовекот Исус Христос и за ова Негово чудо, направено за нас и нашето спасение.
Но, дали?
Сепак, да се обидеме да го пронајдеме нејзиното подлабоко значење…
Во нашиот живот е важно да имаме волја за добро дело – во слава Божја и од љубов кон ближниот, останатото е Божја работа.
Апостолите ја гледаат потребата на народот да јаде, сакаат да помогнат, но свесни се дека се немоќни да помогнат и се обраќаат кон Господ – подготвени да го послушаат Неговото слово.
Гледаме дека Апостолите се откажуваат дури и од сопствената храна, што и за нив самите не е доволна.
Ова е клучниот момент – давање и кога се нема доволно ни за себе, односно саможртвената љубов.
Давање и кога се нема – тогаш се случува Божјото чудо; и тогаш сите добиваат колку што треба и им останува (добиваат) повеќе отколку што дале.
Функционира совршен хиерархиски ред и поредок.
Учениците ја забележуваат потребатa на народот од храна и се обраќаат кон Христос, подготвени да послушаат – тоа е битно, иако користат и нудат своја логика за решавање на проблемот.
Христос му заповеда на народот да седне – зашто и редот и организираноста се битни; и народот Го слуша.
Христос го прави чудото, а потребите на народот ги задоволува преку Своите ученици.
Забележуваме совршен литургиски поредок при ова чудо и совршена икона на Светата Литургија, како и на Светата Црква.
Истите зборови се користат и денес на Светата Литургија во канонот на Евхаристијата (Благодарењето).
„И откако го зеде лебот… благодари, го благослови, го освети, го прекрши, им го даде на Своите свети ученици и апостоли…“
И да се потсетиме, во оваа слика нема храм,
нема посебни сосади,
нема посебни одежди,
нема црпење авторитет однадвор, нема претерана грижа дали некоја трошка паднала на земја – затоа што цел свет е храм и сѐ е свето; има само љубов за ближниот, има несомнена вера, има послушание до посветеност и има Божји благослов.
Едноставно, има Бог и има луѓе во слободна и љубовна, лично-соборна заедница и со Него и меѓусебно – има сѐ.
Има Црква.
Вистинско исцеление, пред сѐ, од болестите на душата, а ако е на спасение – и на телото, ни носи само учеството во Литургијата на Црквата и причестувањето со нејзините Свети Тајни.
Истото се случува и со оние – духовно сиромашните, кои се обидуваат да го толкуваат Евангелието:
ја гледаат потребата на народот, гледаат дека се немоќни да му помогнат, се обраќаат кон Господ, и со надеж дека ќе бидат помогнати, почнуваат невешто да ги запишуваат првите зборови на толкувањето.
И потоа, одеднаш сѐ станува лесно – мислите се редат една по друга, текстот се појавува во својата почетна верзија, така што и самите се чудат што се случува.
Сфаќаат дека нема ништо нивно, освен волјата за добро дело и послушноста кон Господ, и кон делото што им е дадено од Него – па ни тоа.
Истото важи и за другите кризни ситуации околу Црквата, кои се појавуваат во текот на времето.
Не се грижете, добриот Пастир Христос, во свое време, ќе ни каже, преку Црквата – преку нејзините Епископи (затоа што без Епископ нема ни Црква – а, како што знаеме, портите на адот нема да ја надвладеат Црквата), што треба да правиме во соодветни кризни ситуации, со збор или со дело; и никој друг.
Тоа е редот во Црквата.
Е, има и такви кои овој црковен и побожен ред не го почитуваат и предизвикуваат сомнеж и неред во Црквата.
Добро, ни првпат, ни последен. Нека се здрави и живи!
Слобода – пред сѐ!
Да, слободата е поважна дури и од смртта, но не и таква слобода која нѐ одделува од Црквата.
Пресвета Богородице, спаси нѐ!
Митрополит Наум
