21. Недела по Педесетница -дедо Наум – ПОСЕАНОТО СЕМЕ

„Многу нешта, за кои дури и не сме свесни, го попречуваат нашиот духовен развој; исто како што трњето или другите несоодветни места на коишто паѓа посеаното семе го попречуваат развојот на посеаното и носењето плод.

На пример, не сме Му благодарни на Бог.

Дозволуваме незадоволството и тагата поради тоа што не сме и што немаме да ни ја поклопат радоста и благодарноста за тоа што сме и што имаме.

Ваквата наша душевна состојба дефинитивно го попречува нашиот понатамошен духовен развој.

Голема и конечна пречка може да биде и непослушанието кон духовниот отец. Не е доволна формалната послушност.

Мораме да бидеме подготвени и постојано треба да се проверуваме себеси дали сме подготвени да го послушаме секој збор на нашиот духовен отец – ова посебно важи за монасите, а не во себе да си мислиме:

сѐ ќе направам, само ова да не ми го рече – тоа не можам, затоа што таквиот душевен став е, исто така, конечна пречка за нашиот духовен развој.

И јас самиот секогаш се проверувам дали сум подготвен во кој било момент да оставам сѐ и да се вратам на Света Гора. И ако се видам подготвен за тоа, мирен сум.

Често и многу работи во црковниот храм (свештеното лице, пеењето, должината на службата итн.) или, генерално, во Црквата, нѐ прават незадоволни, а забораваме дека не сме достојни ни да влеземе во храмот, да Му служиме на Бог, да сме членови на Црквата и да го носиме името „христијанин“.

Не го сфаќаме и фактот дека сме заслужиле многу полошо да ни се случи од тоа што моментално ни се случува; и повторно паѓаме.

Бог дозволува да ни се случи само толку колку што е доволно да ни ја открие нашата несличност со Него, колку да ја видиме нашата внатрешна извалканост и колку што можеме да поднесеме, а не колку што сме згрешиле.

Зарем не гледаме колку бурно реагираме и на најмала неправда? Тогаш како би реагирале на поголема неправда?

Гледате колкаво зло и несличност со Христос се крие во нас?

Мислата дека сме виновни за многу полошо нѐ штити од сите демонски напади, нѐ држи во смирение и ни овозможува благодарност кон Бог.

Треба да внимаваме и на барањето човечка правда;

на восогласеноста на начинот на нашиот живот со степенот на душевната болест или со степенот на духовниот раст на кој се наоѓаме, како и со местото и улогата што ги имаме во Црквата и општеството; и на други работи за кои поопширно другпат сум говорел“.