Be молам, почитувајте го тоа учење!(Свети Игнатиј Брјанчанинов)

УЧЕЊЕ ВИСТИНСКО И ЛАЖНО

• Светот го љуби своето – рекол Спасителот.

Кога светот ќе го слушне Словото Божјо, кое се објавува во духот на овој свет, т.е. кога ќе го слушне своето учење, прикриено co маска на учењето Божјо, тој то опсипува co пофалби.

Кога пак во словото ќе почувствува присуство на друг Дух, кој дејствува разорно на владеењето на светот, тогаш се заразува co омраза кон словото и почнува гонење на оној кој го изговорил.

Многу е опасно да се стекнува познание не во Христа, туку развивајќи ја сопствената падната природа, престојувајќи по духот во општење co светот.

Дејствувајќи на опишаниов начин, луѓето незабележително се заразуваат co непријателство кон Светиот Дух, како што co тоа смртоносно непријателство се заразиле еврејските свештеници, заради што ги разобличил првомаченикот Стефан (Дела 7, 51).

Тие не нашле зборови co кои би се спротивставиле на зборовите на Стефан, па co завист и омраза пламнале против садот на Светиот Дух,

одговарајќи на неговите зборови co камења: на вистината која им е предадена, одговориле co убиство.

Светот отсекогаш го гонел Словото Божјо; гонењето од страна на светот секогаш претставувало сведоштво на учењето кое потекнува од Бог.

• Учењето на Светите Отци на Источната Црква е вистинито:

тоа е учење на Светиот Дух.

Be молам, почитувајте го тоа учење!

Тоа ќе нѐ раководи кон блажената вечност. Во Светата Христова Црква е запален блескав светилник – блескањето на Светиот Дух: не свртувајте ги своите погледи кон други светилници, кои светат на разни патишта.

Само патот на светата вистина води во спасение; другите патишта водат во погибел.

Многумина се трудат, многумина страдаат, многумина се подвизуваат, но спасени ќе бидат само оние кои законски се подвизуваат.

Навистина законит подвиг е во Христа Исуса и во Светиот Дух,во оградата на Источната Црква.

• Bo изучувањето на секоја навика се бара тоа изучување да биде правилно спроведено:

без тоа доаѓаме до погрешни и лажни резултати; токму така во изучувањето на христијанството е неопходна правилност – без неа човекот секако ќе отиде во најразлични заблуди.

УЧИТЕЛ

• Каква е користа ако некој соѕида дом на ближниот, а воедно својот го разори?

Почетниците не треба да се впуштаат во поучување на ближниот, заради пламеноста на својот темперамент, заради неискуството, заради дејството на крвта во нив.

Крвта, која некогаш е многу разбранувана, некогаш пак од самото бранување е изморена и умира, наизменично ja води душата во две спротивни состојби:

во распаленост и во тага.

• И од грижата за ближниот често се појавува гордоста, како каколот околу пченичното зрно.

Затоа, свети Марко Подвижник рекол:

„Кога човекот ги користи зборовите и делата на друг, и двајцата нека ја разберат Божјата благодат”.

„Ние себеси не се проповедаме – вели светиот апостол – туку Христа Исуса Господа” (2. Kop. 4, 5).

Кој ќе негува такви чувства, во него ќе се истребат пристрасностите кон луѓето, а ќе зацарува љубовта во Христа, која во сите го гледа образот Божји.

Кога пак, умот ќе биде восхитен од утехата на оваа љубов, човекот себеси ќе се види како некој сад исполнет co смрдеа и гнасотија, и ќе се восхити како зраците на Божественото учење продираат низ него и ги исцелуваат човечките души.

Овде би било прикладно да ги спомнам зборовите на свети Јован Лествичник, кои ги повторил преподобен Нил Сорски:

„Некои пропаднале во кал, но предупредиле други да не паднат така, и заради тоа што ги спасиле нив, Господ и ним им подарил спасение”.

Пренесено од книгата “Енциклопедија на православниот духовен живот” од Свети Инатиј Брјанчанинов