Братот:
„Оче, добро ми ги објасни сите овие нешта, но кажи ми: како воздржувањето ја исушува похотта?”
Старецот:
„Воздржувањето нѐ учи да се воздржуваме од сѐ што ни задоволува некоја потреба, па само ни дава извесни задоволства; не ни дозволува да се допираме до ништо, освен до она што е неопходно за нашиот живот.
He ни дозволува да го бараме она што ни е пријатно, туку само она што е корисно; и храната и пиењето треба да бидат соодветни co нашите вистински потреби.
He треба да дозволуваме во нашето тело да се трупаат непотребни резерви, туку да употребуваме само толку храна и пиење колку што ни е потребно за одржување на нашиот телесен живот, запазувајќи го на тој начин слободно од сладострасни стремежи.
Ете, на овој начин воздржувањето го исушува телото.
– Напротив, задоволствата, изобилството на храната и пиењето го распалува стомакот, предизвикувајќи силен поттик кон срамната похот, и го влечат човекот, како неразумно животно, кон незаконска телесна врска.
Кога очите немаат срам, тогаш и рацете не се заврзани; тогаш и јазикот го говори само она што му е угодно на увото, слушајки само суетни работи;
умот не се грижи за она што My e угодно на Бога, а душата не само што прави духовен блуд, туку го повлекува и телото кон неговото извршување на дело.”
Братот:
„Така е, оче, така е како што ми зборуваш. Но ти се молам, оче, да ме научиш: како треба да се молам и како тоа нѐ ослободува од сите помисли?”
Старецот:
