Братот:

„Оче, добро ми ги објасни сите овие нешта, но кажи ми: како воздржувањето ја исушува похотта?”

 

Старецот:

„Воздржувањето нѐ учи да се воздржуваме од сѐ што ни задоволува некоја потреба, па само ни дава извесни задоволства; не ни дозволува да се допираме до ништо, освен до она што е неопходно за нашиот живот.

He ни дозволува да го бараме она што ни е пријатно, туку само она што е корисно; и храната и пиењето треба да бидат соодветни co нашите вистински потреби.

He треба да дозволуваме во нашето тело да се трупаат непотребни резерви, туку да употребуваме само толку храна и пиење колку што ни е потребно за одржување на нашиот телесен живот, запазувајќи го на тој начин слободно од сладострасни стремежи.

Ете, на овој начин воздржувањето го исушува телото.

– Напротив, задоволствата, изобилството на храната и пиењето го распалува стомакот, предизвикувајќи силен поттик кон срамната похот, и го влечат човекот, како неразумно животно, кон незаконска телесна врска.

Кога очите немаат срам, тогаш и рацете не се заврзани; тогаш и јазикот го говори само она што му е угодно на увото, слушајки само суетни работи;

умот не се грижи за она што My e угодно на Бога, а душата не само што прави духовен блуд, туку го повлекува и телото кон неговото извршување на дело.”

Братот:

„Така е, оче, така е како што ми зборуваш. Но ти се молам, оче, да ме научиш: како треба да се молам и како тоа нѐ ослободува од сите помисли?”

 

Старецот:

„Нашите помисли се мисли за предметите, од коишто едните се земни, a другите се умствени.

Кога умот, е зафатен co нив, тогаш постојано мисли за нив. Молитвената благодат го соединува нашиот ум co Бога, а соединувајќи го co Бога, го одделува од сите други помисли.

Тогаш умот разговара co Бога наполно ослободен од земните мисли, и станува способен да Го чувствува и да Го гледа Бога.

A кога ќе постане таков, тогаш My ce моли како што треба и никогаш не греши што треба да бара од Hero.

И затоа секогаш го добива она што го бара од Heгo. Апостолот затоа и заповеда:

,Молете се постојано!’ (1. Сол. 5,17), така што, почесто соединувајќи го нашиот ум co Бога, малку по малку да се ослободуваме од нашата приврзаност од сѐ што е земно и грешно.”

Пренесено од книгата ДОБРОТОЉУБИЕ Том III
Свети Максим Исповедник