Гледање на Лицето Божје (извадок од афтобиографијата за растење во духот на Архимандрит Софроние)
…………..
Отецот наш „живее во непрестајна светлина“ ( 1 Тимотеј 6,16).
Тој за нас трајно останува голема тајна, дури и тогаш кога сме исполнети со Неговата близина. Но и човекот кој што е создаден и подобен на Севишниот, исто така е тајна, длабоко скриена.
Бог е Апсолутно Битие, Почеток на сите почетоци, Он, нам ни се откри како – „Аз Јесм“,
како Лице – Ипостас – Персона.
Денес Го знаеме преку Синот Единосуштен Кој што нам ни Го објави Отецот:
„ Бога никој, никогаш не Го видел; Единородниот Син, Кој е во крилото на Отецот, Он Го објави“ (Јн, 1, 18).
Ние Го познаваме Отецот исто така и преку Духот Свет: „А утешителот пак духот Свети, Кого што Отецот ќе Го испрати во Мое Име, Он ќе ве научи на се и ќе ви напомне, за се што сум ви зборувал“ (Јн.14,26).
Ова живо знаење не ослободи нас од сите апсурди на интелектуалниот возлет кон надперсоналниот Апсолут, кон чистото Битие кое што трансцендира над се што постои, и кое е всушност – не – битие. Овоплотеното беспочетно Слово на Отецот и Духот, ја започна својата мисија со повик кон паднатите:
„Покајте се, зашто се приближува Царството небесно“ (Мт.4,17).
Тоа нам ни го подари сознанието и за Отецот и за Духот Свет.
При крајот на мојот живот би сакал да отпеам достојна химна за благодатта на покајанието која нам Он ни ја дарува…Ќе ги искористам затоа вдахновените зборови на древниот Псалмопеец.
Боже, Боже мој! големи и преубави се делата
Твои.
Ти,Свети, живееш во светлоста непристапна,
на Тебе се надеваа татковците мои и Ти
ги ибавуваше;
Тебе Те призиваа и Ти ги спасуваше
а јас сум црв, а не човек
подсмев за луѓето и презир за народот,
но Ти си ме извадил од утробата;
и Ти си Бог мој, од утробата на мајката моја,
не одалечувај се од Мене и ќе го разгласувам Името Твое
на браќата свои:
Вие кои се боите од Господа, фалете Го
зашто не ја превиде тагата моја и не ја отфрли
молитвата моја,
Го побарав а Тој не го сокри од мене
лицето Свое.
И сега го фалам на саборот велик.
(псалм 21)
„Дали во тело, не знам, дали надвор од телото, не знам “ (2.Кор.12,2).
Токму така и се случува со оние што пламено се каат. Ожалостениот човечки дух во очајничка жед за спасоносниот Бог, тежнее кон Него со целото свое битие.
Ни самиот не знае кога и како се случила таа промена, но тој го заборава материјалниот свет и своето тело.
И притоа пребива сам по себе како лице – персона, може да се рече силно, огнено како никогаш дотогаш во нормалната секојдневна состојба.
Живее како бестелесен дух.
Во таквите мигови благословот од горе му дава до знаење за вишиот облик на суштествување на битието непропадливо .
Не можам да најдам соодветно објаснување за оваа безгранична сфера. Тука, мојот дух во целост беше обземен во молитва; ништо освен Бог, ниту гледав, ниту знев.
Ми паѓа напамет храбра помисла:
Апостол Павле не го напушташе сеќавањето дека тој „ја гонеше Црквата Божја“ (1Кор.15,9); дека ја хулеше и навредуваше; и дури во крајната напрегнатост на покајанието за сето тоа тој „беше вознесен до третото небо“.
Сакам да кажам:
И сам го доживував своето отпадништво од Христа како неподнослив и гнасен престап против Неговата љубов.
Ожалостувајќи се себе си зарди ова безумство пребивав во молитвата која што ме откорнуваше од се материјално за да ме пренесе во другиот свет.
Кога вистински ќе го спознаеме нашиот внатрешен мрак, кога нас ке ни се открие инферналната суштина на гревот, тогаш постануваме приемчливи за дејството на благодатта; било да е тоа пребивање во нетварната Светлина, било да е друг вид на искуство, восхит, спознание, откровение.
Ненедејно, пред мене ми го остави библискиот текст на синајското откровение:„ АЗ ЈЕСАМ СУШЧИЈ“ (Јас сум Оној Кој што Е), (Изл. 3, 14).
