Свештеникот, како ЛЕКАР НА ДУШАТА, мора да биде без душевни болести, т.е. страсти, како би можел да ги лечи другите;
како пастир мора да биде напасен на богати пасишта евангелски и светоотечки, за да знае каде да ги напасува словесните овци;
мора да биде искусен во борбата со мислените волци,
за да умее да ги одгони од стадото Христово;
мора да биде искусен и јак во молитвата,
во воздржувањето;
не смее да биде обземен од страстите и сластите на овој живот, особено не со алчноста, славољубието, гордоста; со еден збор, мора да биде светлина за да ги просветлува другите, сол духовна, за другите да ги чува од духовно крварење и не смее да биде расипан од страстите.
Во спротивно, секој духовен болен може да му рече:
Лекару, најпрвин, самиот излекувај се (Лк.4,23), а тогаш ќе ти дозволам да ме лекуваш мене. Лицемеру, извади ја најпрвин гредата од окото свое, па тогаш ќе видиш да ја извадиш раската од окото на братот свој.(Мт. 7,5).
Св. Јован Кронштатски
