Самиот Господ ќе нè научи на молитва. Нема сами да се научиме, ниту пак, некој друг ќе нè научи.
Да не говориме: Направив толку и толку метании – според тоа, сега си обезбедив благодат, туку молитвено да бараме во нас да засветли неминливата светлина на богопознанието, и да се отворат нашите духовни очи, за да ги разбереме божествените зборови.
На овој начин Бога Го љубиме без самопринудување, без труд и напор, и без да го воочиме тоа. Она што за луѓето е тешко, за Бога е многу лесно.
Бога ќе Го возљубиме изненадно – кога ќе нè осени благодатта. Доколку многу Го возљубиме Христа, молитвата ќе се случува сама од себе. Христос трајно ќе пребива во нашиот ум и срце.
Меѓутоа, за да останеме во ваквата духовна состојба, и да не ја изгубиме, неопходна ни е божествена, пламена љубов кон Христа.
Нашата љубов е усмерена кон едно вишо Битие. Бог сецелосно го љуби човекот, а човекот од своја страна, посакува да дојде до Љубениот.
Бог го љуби човекот со божествена и совршена љубов. Љубејќи го човекот, Бог е несебичен.
Старец Порфириј