ЗА СМИРЕНИЕТО
1. Старецот рече:
„Смирението се здобива co борба. Кога ќе се познаеш самиот себе, тогаш ќе здобиеш смирение кое ќе стане твоја состојба. Во спротивно, можеш да се смириш за еден момент и твојата помисла ќе ти рече дека претставуваш нешто, a всушност, си ништо. И така ќе се бориш се’ до смртниот час.
Ако смртта те затекне co мислата дека си ништо, Бог ќе проговори co тебе. Ho, ако во смртниот час помислата ти вели дека си нешто, а ти тоа не го забележиш, сите твои трудови ќе бидат изгубени”.
2. Старецот рече:
„Човекот треба да ја остави логиката. На пример, да си речам: сега сум монах, а можеше да бидам животно. Но, Бог не ме создаде како животно. Me создаде како човек и ме повика co лична покана во ангелскиот чин; a jac што сум направил?
Тој направил толку многу за мене, а можеше да ме создаде како жаба, шкорпија или желка. Но, Тој ме создаде како човек. Таквите мисли смируваат. Треба да возвраќаме co благодарност на тоа коешто ни го дал Бог”.
3. Старецот рече:
„За да преуспее човекот духовно, потребни се предуслови. Најпрво треба да стекне смирение, љубов и чисто срце. Кога има смирение, човекот поседува Божествен магнет којшто ја привлекува Божјата благодат. Погледнете ги смирените: ним им се дава благодат. Така е устроено”.
4. Многу црковни луѓе лесно ги осудуваат другите, иако би требало да ги сакаат и да ги постават повисоко од себеси. Отец Пајсиј секогаш велеше дека еден грешник во очите на луѓето може да биде светец пред Бога.
Тој велеше:
„Некој престапник можеби веќе дал одговор пред Бога за своите гревови, а некој монах, на пример, не дал. Треба да го сметаме дури и престапникот за подобар од нас.
Смирението и љубовта одат заедно. Треба да страдаме за другиот и да се молиме од срце. Духовниот човек го смета за свое добро доколку се наоѓа во полоша положба од другите.
Тој се топи внатрешно, ги чувствува Божјите добрини и благост, се моли и co солзи го умолува Бога да им помогне на сите луѓе коишто ги гледа како подобри од него. Неговото смирение станало состојба на неговата душа и тој го живее во стварноста”.
5. Bo однос на тоа на кој начин можеме да напредуваме духовно, старецот рече: „Јас сум за подвижништвото и тоа, се разбира, сум го проверил на себе. Но, се убедив дека најголем подвиг е човекот да здобие смирение и љубов.
Тогаш не е потребно да прави поклони или други надворешни подвизи. Тоа е лесно и за мажите и за жените и за децата. Треба да и’ даваме предност на душата, a не на надворешните подвизи, затоа што надворешното може да изроди лажни чувства”.
6. Многу христијани прифаќаат некаков подвиг за да се очистат од страстите. Обично постат, прават метании, одат во Црква, но не напредуваат духовно и не постигнуваат очистување.
Bo однос на тоа старецот велеше:
„Да размислиме, затоа што има и друг подвиг. Телесниот подвиг – дури некојв и да го зголеми, нема да преуспее во полнота. Може само да ја зголеми гордоста дека прави нешто.
Ете зошто е неопходно да го насочиме нишанот кон гордоста и да стреламе во неа. Тогаш можеме co голема леснотија да постигнеме многу. Мислам дека тоа не е голем подвиг.
И малото дете коешто не може да се подвизува, може да го победи ѓаволот co смирение. Навистина ѓаволот е многу силен, но и многу гнил. Тој може да падне и гигант, но може да биде победен и од мало дете”.
7. Старецот рече:
„Над секој подвиг треба да биде смирението. Ако не се смириш, во сила влегува духовниот закон: секој, којшто се превознесува, ќе биде понизен. Кога ќе се спознаеме себеси, смирението доаѓа по природен начин и станува состојба на човекот.
Ако не се спознаеме себеси, нема да играме според правилата и ѓаволот ќе ни подметне помисла дека сме нешто. Но, треба да знаеме дека сме ништо.
Да си повторуваме до смртниот час:
денес не’ има, утре не’ нема”!
Пренесено од книгата “Да ја претвориш туѓата болка во своја” (Поуки на светогорскиот старец Пајсиј) од отец Дионисиос Тацис
