НЕДЕЛА ДВАЕСЕТ И ВТОРА
Евангелие за Лазар и богаташот
Лука 16, 19-31; Зач. 83
Луѓето на земјата најмногу се препираат околу сопственоста и никогаш не им се знае крајот на овие препирки!
Луѓе, a чија сопственост сте вие?
Стадото се граба за пасиштето, а сопственикот на пасиштето и на стадото застанал и гледа co чудење зошто неговото стадо се граба за неговото пасиште, кога тој се грижи и за стадото и за пасиштето?
Многу работи човекот запомнува, a една никако да ја запомни, макар колку и да се повторувала – дека тој без никаква сопственост доаѓа на овој свет и без сопственост ќе замине од него.
Луѓето ја делат оваа црна земја, но никако да ја поделат!
Дури co живот ги плаќаат границите на својата сопственост, a границите сепак остануваат подвижни.
Co неспоредливо поскапото се плаќа неспоредливо поевтиното.
А луѓето против тоа многу не се бунат, туку таа страшна цена ја нарекуваат или право или патриотизам, или пак co некое друго утешно име.
Но никако да кажат дека овцата безумно го даде својот живот за ракатка трева, кога веќе таа трева е заради животот, a не животот заради тревата.
Прашањето на сопственоста, на крајот на краиштата, е прашање на тревата, оти сѐ што јадат луѓето и сѐ во што се облекуваат е трева, дури нешто уште помртво од тревата.
Во почетокот на Светото Писмо се вели дека Бог им даде на луѓето и на животните билки и трева за храна (1. Мој. 1, 29-30;9,3).
Ако ги запрашате луѓето што е поважно: тревата или човекот, ќе добиете едногласен одговор дека човекот е поважен.
Меѓутоа, на дело луѓето признаваат дека тревата е поважна од човекот, бидејќи заради тревата го жртвуваат својот живот и животот на другите.
Прашањето на сопственоста е прашање на тревата, а сепак тоа прашање е главен камен на препнување во животот на луѓето на земјата.
Само тие кои по својот дух му се најслични на Бога не се сопнуваат на тој камен, туку го заобиколуваат и го оставаат зад себе.
За другите тој соблазнителен камен е предмет на препирки, предмет на разговори, предмет на огромен труд и пот, предмет и содржина на целиот живот, и на крајот – нивни надгробен споменик.
Каде е богатството на Крез?
Каде се гозбите Лукулови?
Каде е државата на Цезар?
Каде е силата на Наполеон?
Од сето тоа сѐ уште може да се најде понекоја трага, во оваа или онаа форма, но тоа не е толку битно.
Битно е каде е сега богатиот Крез?
Каде е ненаситниот Лукул? Каде е властољубивиот Цезар?
Каде е силниот Наполеон?
Најважното е да се знае каде се луѓето, а не каде е нивната сопственост. Но за ова ние не можеме да узнаеме, пред да узнаеме чија сопственост се луѓето.
А чија сопственост се луѓето?
Оној што ќе го реши прашањето чија сопственост е човекот, лесно ќе го реши прашањето на сопственоста на човекот.
Слично како патарите, кога ќе го отстранат најголемиот камен од патот, лесно ќе го очистат чакалот и лисјето.
Кога луѓето сами го решаваат ова прашање, без Христа Господа, како што решавале сами низ илјадници години, тогаш тие го решаваат на два начина.
Првото решение е: човекот е сопственост на лошите духовни сили што се кријат зад природата и под маска на природата.
Второто решение е: човекот е сопственост на самата природа Koja го создала, која го чува некое време како мебел меѓу својот мебел, и која, на крајот, го крши и го убива.
Сите мудрувања на луѓето, уште од почетокот на светот, кои не зајмиле барем малку разум од Христа, ги имаат само тие два одговора на прашањето: чија сопственост е човекот.
Христовиот одговор на ова прашање гласи: човекот е сопственост на себлагиот Бог. И тоа не како што предметите се
нечија сопственост, туку како слободно и разумно суштество, како син Божји.
Ова решение не е решение на еден филозоф оти, ако е така, ние не би верувале – туку ова е решение на Очевидецот, кој им дојде во посета на луѓето од триединиот центар на битието и животот, од кој животот се шири низ сите светови.
Затоа ние веруваме во ова решение како единствено вистинско и единствено спасоносно.
Всушност, ова не може да се нарече решение, туку сведоштво на Очевидецот.
Co ова сведоштво решени се сите прашања околу сопственоста на човекот, сите прашања на стопанисувањето, економијата и политиката на земјата.
Луѓето се Божја сопственост, значи, и природата е, дотолку повеќе,
Божја сопственост.
А ова пак значи дека сѐ што човекот го нарекува своја сопственост, всушност е сопственост Божја, и на луѓето им е зајмено од Бога.
Тој заем Бог им го раздели на луѓето нееднакво.
Зошто нееднакво?
Затоа што луѓето се слободни и разумни суштества.
На мртвите предмети Бог им дал сѐ еднакво.
И на животните Бог им дал еднакво.
А на своите слободни и разумни созданија сѐ нееднакво, за да ја увидат луѓето братската зависност еден од друг и co мудро управување co позајменото од Бога да овозможат сопствено спасение и спасение на своите браќа.
Така Божјиот заем или тоа што луѓето погрешно го нарекуваат своја сопственост е само средство за спасение на луѓето.
Денешното евангелие зборува за еден богат човек, кој не ја сфатил сопственоста така, туку поинаку, и кој поради тоа доживеал тешки маки, та на човек срцето да му се стегне и косата да му се крене читајќи го описот на тие маки.