Господа, целата дејност на родот човечки низ историјата сведочи и тврди едно: за човекот е невозможно да ја победи смртта.
Но, ако тоа е последниот и завршен заклучок, зошто тогаш да се живее?
Зошто да се создава историја, да се учествува во неа, да се ломи по неа?
Историјата на родот човечки, која е немилосрдна, тиранска диктатура на смртта, не е ли потсмев над човечкото битие и неговиот прогрес?
Да не се залажуваме: смртта е триумф на тиранијата и трагичноста, и оф – пир на иронијата и комичноста…
Бедно и комично е да се биде човек, кога му е судено да живее во воденицата на смртта, гледајќи како таа немилосрдно меле човек по човек, генерација по генерација, и чувствувајќи како и него самиот постепено го меле сѐ додека целосно не го сомеле…
За несреќното и исмеано битие што се нарекува човек е невозможно, апсолутно невозможно да ја победи смртта.
Тогаш што да се прави?
Има ли излез? – Да, има.
Она што е невозможно за човекот се покажало можно за само едно битие во сите светови.
За Кого?
– За Богочовекот Христос!
Богочовекот Христос ја победил смртта. Со што?
– Со Своето Воскресение.
И со таа победа го решил проклетиот проблем за смртта; го решил не теориски, не апстрактно, не агриористички, туку со настан, со искусување, со факт, со историски факт на Воскресението Свое од мртвите.
Св. Јустин Келиски
