Тоа што многу силно ме растажува е нехристијанското срце, лошото срце, кое не сака да прости.
Срце кое Му се противи на Бога, зашто не сака да прости и нема намера да простува, од една страна има дрскост и понатаму да ја изговара молитвата Господова;
„….И прости ни ги долговите наши, како што и ние им ги простуваме на нашите должници…,“а од друга, со срцето и умот војува со ближниот.
Кога тоа кај вас го гледам, толку се депримирам, што ништо не ми се смилува, зашто надворешната форма не му е никому потребна, а камоли на Бог. Тогаш, секогаш ми доаѓа оваа мисла на ум
– Значи, се` уште не сфатиле дека сета тајна, сета срж на христијанството е – да се прости, да се оправдува, да не се знае за зло и да не се памети.
Не гревот, туку злото!
Пијаницата, блудникот, горделивецот, ќе стекнат милост Божја, но оној кој не сака да прости, сосема свесно се потиснува себе си пред Бога за век и веков, а за сегашниот момент и да не зборуваме!
Тој бидува отфрлен и неуслишан…
Гордиот човек е неспособен да простува. Тој не сака да прости, па прашува
– Зошто другите може да не простуваат, па сепак се молат и примаат Причест?
Зошто инсистирате токму јас да простувам, па дури тогаш да се исповедам и причестам?
Тоа е гордо, нехристијанско самољубие, кога некој не сака и нема намера да проштева и да љуби…
Превод: Мина Даниловска
