Свети Јован Шангајски – БИТОЛСКИОТ ПРАВЕДНИК (втор дел)

БИТОЛСКИОТ ПРАВЕДНИК

Со Охридската епархија во тоа време управувал епископот Николај Велимировиќ – српскиот Златоуст, прочуениот проповедник, поет и вдахновител на народно-просветителското движење.

Toj многу го почитувал и сакал младиот еромонах Јован, и повеќепати има кажано: „Ако сакате да видите жив светител, одете во Битола кај отец Јован“.

И навистина, станало очигледно дека тој е сосема исклучителен човек.

Тој постојано престојувал во молитва, секојдневно служел света Литургија, строго постел, јадел само
еднаш дневно доцна навечер, никогаш не се гневел и со исклучителна татковска лубов ги поттикнувал студентите да се стремат кон високите христијански идеали.

Студентите први го откриле неговиот огромен аскетски подвиг: забележале дека тој не спие, туку дека кога сите ќе заспијат, ноќе го обиколува интернатот осенувајќи ги со крсниот знак додека спијат;

на некој ќе му ја поправи пижамата, некого ќе го покрие поубаво, вдлабочувајќи се притоа во Исусовата молитва.

На крајот, се увериле дека не спие во креветот, и дека, и доколку заспие, тоа се случува дури тогаш кога од исцрпеност ќе го совлада сонот во текот на метаниите во аголот под иконите.

Шегаџиите дури му ставале и стеници под чаршавот, за да се уверат дали легнува во креветот.

Многу години подоцна, самиот признал дека од своето потстрижување за монах, нема заспано во кревет.

Таквата борба со сопственото тело многу ретко се сретнува и крајно е тегобна.

Големиот основач на општежителните манастири, преподобниот Пахомиј Велики, кога ги примал Правилата за монашко живеење од ангелот, го слушал во врска со сонот, ова:

„Браќата не треба да спијат лежејќи, туку нека си направат за себе столчиња со навален потпирач и да спијат на нив седејќи“ (Правило 4).

На Охридското Езеро во манастирот на преподобниот Наум Охридски, се наоѓаат неговите чудотворни мошти, ученикот и соподвижникот на светите мисионери, Кирил и Методиј.

Еромонахот Јован многу го почитувал овој светител, кој е сметан за особено брз исцелител на душевно болните.

Со светата икона на преподобниот Наум, тој ги посетувал болниците и читал молитви над болните, како што подоцна истото го правел и во Кина, над болните Кинези.

Неколку дена пред својата смрт, без некоја очигледна причина, тој ги симнал од ѕидовите во својот параклис во Сан Франциско, иконите на преподобниот Наум и на свети Јован Крстител, и ги положил на аналојот на средината од храмот.

По неколку дена, сите го разбрале значењето на изнесувањето на тие икони:

Владиката почина спроти

денот на кој се слави споменот на преподобниот Наум, а погребен е на денот на раѓањето на свети Јован Крстител.

На молба на грците во Битола, служел света Литургија и на грчки
јазик и со тоа ги стекнал нивните големи симпатии.

Сѐ повеќе бил
прочуен, и во 1934 година е одлучено да биде возведен во епископски чин.

Но тој ништо не знаел за тоа, и кога го повикале во Белград, на такво нешто не помислувал, како што јасно се гледа од раскажувањето на една негова познаничка од Јгославија.

Среќавајќи го случајно во трамвајот, го запрашала зошто дошол во Белград, а тој одговорил дека по грешка добил известување, наместо некој друг еромонах Јован, кого требало да го постават за епископ.

Кога го видела повторно следниот ден, тој ѝ рекол, дека за жал, се покажало дека грешката е поголема отколку што претпоставувал, бидејќи одлучиле токму него да го постават за епископ.

Кога се спротивставил, наведувајќи ја
својата говорна мана како причина, кратко му било одговорено дека и
Пророкот Мојсеј ја имал истата неволја.

Хиротонијата е извршена на 28 мај, 1934 година.

Владиката бил последниот и најголемиот од плејадата на епископи кои ги хиротонисал Митрополитот Антониј.

Исклучително високото мислење кое го имал за новиот епископ, овој уважуван ерарх, го изразил во писмото упатено до Архиепископот Димитриј на Далечниот Исток.

Одбивајќи го предлогот да оди во Кина да се одмори, тој пишува:

„Пријателу, јас сум веќе толку стар и слаб што не смеам да мислам на никој друг пат, освен на патот кон гробиштата… Но место мене, како своја душа, како свое срце, ви го праќам Владиката Јован.

Тој по раст мал и слаб човек, кој на прв поглед изгледа како дете, е чудо од подвижничка цврстина и строгост во ова наше време на сеопшта духовна млитавост“.

Во својата „Беседа на хиротонијата“, Владиката Јован зборувал за возвишените задачи на пастирството во наше време.

Како што една монахиња точно забележала, тој во својата Беседа за себе си направил целосна програма која во текот на својот живот прецизно ја исполнувал.

На новиот епископ му е доделена Шангајската епархија, истиот крај каде пред два века неговиот прачичко, Митрополитот Тоболски Јован Максимовиќ ја испратил првата православна мисија.

На постариот Максимовиќ, Бог му доделил да ги испрати првите зраци на благодатното учење на Сонцето на Правдата – Христос, а на Максимовиќ помладиот, таму , да засветли со Христовата светлина како потврда на вистинитоста на Православното учење, а потоа да биде и сведок на помрачувањето на христијанството во земјите на „Изгрејсонцето”.

Пренесено од книгата „Свети Јован Шангајски, чудотворец на последните времиња (Житие, поуки и чуда), Лесново 2018