„Кога некој ќе умре и побараат од нас да се помолиме за него, дали е добро, старче, секој ден, сѐ до четириесетиот ден, да измолиме цела бројаница за него?
Ако измолиш цела бројаница за него, моли се воедно и за сите упокоени.
Зошто цела возна композиција да оди на своето одредиште со еден патник, кога може да собере и многу други?
На толкуте упокоени, сироти, тоа им е неопходно и бараат помош, но немаат никој да се моли за нив!
Некои луѓе често прават помени само за некој свој.
А на тој начин не му помагаат ни на својот упокоен, бидејќи нивната молитва не Му е толку угодна на Бог.
Бидејќи направиле толку помени за него, нека направат истовремено помен и за непознати упокоени…“
